מייַן זון האָט זיך געטראָפן אויף אַ דערוואַקסן מאַדאַם רעכט אויף דער אַרבעט. דער שמועס האט נישט געדויערט לאנג. איר קלײדער האָבן זיך גיך פֿאַרענדיקט אױף דער פּאָדלאָגע. נאָר אירע סטאָקען זײַנען געבליבן. קוני איז נאכגעגאנגען דורך אַ לאַנג, פּענאַטרייטינג בלאָוודזשאָב מיט וויסן. דערבײַ האָט די דאַמע נישט פֿאַרגעסן צו גלעטן איר קלײן לאָך. דערנאָך זענען זיי אריבערגעפארן צו דער הויפּט קורס. דער יינגל האט געפאקט די דאמע פון פארנט, און זי האט זי אראפגעלייגט. און פֿאַר פאַרבייַסן, ער קום אין איר מויל.
מײַן ערשטע אײַנדרוק פֿון דער מאַדאַם איז געװען ― האָב איך זי געזען אױפֿן דעקל פֿון אַ זשורנאַל? זי איז אַ שיינקייט. אָבער ווען זי האָט אַרויסגענומען די בלוזקע און אירע פּרעכטיקע ציצן האָבן זיך באַוויזן אונטערן, האָב איך מער נישט געקוקט אויף איר פּנים. דער גוי שטעקט איר אין טאָכעלע דעם פּיצל, און איך קאָן מיך נישט אָפּרײַסן פֿון אירע בריסט — זיך שווענקען, היפּנאָטיזירן ווי. די קול איז אויך פייַן, ספּעציעל ווען זי קומט.
קלאסן זענען נודנע, אַזוי אַ פּאָר באַשלאָסן צו האָבן שפּאַס. א סטודענט האט געפאקט א קלאסמאן גלייך אויפן בעט.